Puerto Vallarta en antwoord op onze Challenge

Kom je na een weekendje strand helemaal trots terug dat je bruin (en uiteraard ook een lichtelijk aardbei-ijs-kleur-tintje) bent geworden, zegt je collega: Huh? Ik snap het niet, zijn jullie drie dagen aan zee geweest en dan zijn jullie nog steeds wit!? Ze snappen hier niet hoe onze huidtypes functioneren…

Enfin, vorige werkweek niet veel aparts gebeurd, afgezien het feit: Maestra Martha. Om het blog op een uitermate euforische manier af te kunnen sluiten, zullen dit verhaal eerst vertellen. Waar beginnen we…zoals al eerder gezegd, zijn er niet voor niets regels in deze bureaucratische organisatie, die dankzij Maestra verzeild is geraakt in een jungle van papieren en regels. Het is dan wel 35 graden op kantoor, maar lekker met je bijna verschroeide voeten over de koude tegelvloer lopen, zit er niet echt bij, zeker niet op het moment dat niemand op kantoor is, want ja, meneer de president zou maar net binnen stappen. Dit werd ons vermeld via een lieve, onzekere assistent (a.k.a. slaafje van Martha), die ons al trillend op de hoogte bracht van onze criminele nuditeiten op de oh zo serieuze en uiterst professionele werkvloer. Vandaag durfde ze ons bijna zelf aan te spreken hierover om tot een eerlijke consensus te komen, maar concessies doen is vandaag de dag een breed begrip geworden. Onze vragen werden vriendelijk en met veel liefde ontweken met een grote omweg, die leidde tot zeer veel minder dan we hadden durven hopen. Gelukkig staat ons morgen een gesprek te wachten met de echte baas (en niet zijn moederlief), die waarschijnlijk tot veel meer liefdadigheid in staat is en ons wel waardeert. Tot onze grote verbazing, maar ook groot genoegen, kunnen we jullie, lieve lezer, geruststellen met het feit dat ongeveer het hele kantoor niet heel gelukkig is met onze verheven, in eigen wereld levende, juffrouw (Maestra) en is eigenlijk iedereen heel erg blij met onze tedere, bescheiden weerspannigheid en voorzien wij zelf een lichtelijke, positieve verandering binnen het gehele bedrijf. Waarschijnlijk horen jullie hierover later meer.

Dan het lange weekend: Te beginnen met het regelen van onze reis naar Puerto Vallarta op vrijdagavond 22 uur, terwijl het de bedoeling was om zaterdagochtend om 6 uur in de auto te zitten. Terwijl de existentie van de gehele trip in gevaar werd gebracht door afzeggende, potentiële medereizigers en onze vastberadenheid om minder te betalen voor de reis dan een buskaartje van €28,- enkele reis werden we gered door een toezegging van een carpool voor de volgende ochtend. Onderweg nog twijfelend wat onze eindbestemming zou worden, genoten we van het mooie landschap dat aan ons voorbij raasden, waarna we aankwamen in het relaxte surfersdorpje Sayulita, waar we onze tent direct aan het strand op konden zetten (overigens hadden we reisgenootschap van onze Sloveense vriendin Andreja). Na een duik om af te koelen, wat overigens nog best een opgave was in het uiterst warme zeewater, zijn we een rondje in het dorp gaan maken, hebben we wat lekker (zee)voedsel verorberd en zijn we een mooie strandwandeling gaan maken naar wat afgelegen strandjes verderop. Hierbij kregen we een gratis Guided Tour van een of andere lieve hond die met ons mee wandelde en heel netjes en lief bij ons bleef en luisterde, niemand weet nog waar díe hond van was… Na een heeeeerlijk diner in een geweldig restaurantje, besloten we met een klein extra rondje en wat live muziek terug naar de krappe (met uitstekende voeten van Bas) tent te gaan om onze innerlijke geest te vervullen met wat slaap. Na een nacht met uitzicht op palmbomen en heel veel sterren maakten we ons klaar voor een Hike naar Cerro del Mono (Monkey Mountain (Leuk verhaal: die gekke Gringo’s hadden weer eens een vrije vertaling genomen van de naam en betekenis van de heuvel en maakte er op die manier iets heel anders van dan waar de eigenlijke naam voor bedoeld was)). Super mooie wandeling met gids en heel veel interessante uitleg en adembenemend uitzicht op de verschillende baaien en aan de andere kant uitzicht op de jungle. Daarvan terug gekomen en vele praatjes met aardige, relaxte locals vonden we het wel een goed plan om eens te gaan surfen, want daar leenden de golven en het strand zich uitstekend voor (overigens heeft Liesje hier een mooi kleurenpallet van aardbei- en vanille-ijs opgelopen)! Ook deze namiddag/avond nog wat prachtige, afgelegen strandjes bezocht en een werkelijk sublieme zonsondergang mogen genieten, waarna we wat taco’s gingen eten en nog wat hebben gedronken in een van de kroegen met live muziek. Na de tweede nacht werden we verblijd met wat compagnie (per vol geluk wilden de twee mensen die ons de heenweg een lift hadden gegeven wel mee naar de Islas Marietas en ons een lift terug geven, wat vervelend toch…) van Pepe en Dustin en zijn we naar Punta de Mita gereden om te onderhandelen over een goedkoop tripje naar de beschermde eilanden. Uiteindelijk een privé-boot kunnen regelen en zo het mooiste ongerepte strand van Mexico kunnen ontdekken, net als de mooie dieren en rotspartijen hier omheen. Na een aantal diva-poses op de boot was het wel weer genoeg geweest volgens de kapitein van de boot en keerden we terug naar het vaste Mexicaanse land, waarna we onze weg naar huis vervolgden.

Dan om nog even terug te komen op onze challenge…het is in ieder geval geluk!! We zijn precies uitgekomen met het geld en hebben geen honger hoeven lijden en zelfs nog eenmaal een (klein) biertje kunnen nuttigen. Wel gek hoor, om zo bewust na te moeten denken wat je wel en niet uitgeeft en letterlijk alles moet overwegen of het wel of niet nodig is. We denken wel dat het een aanrader voor iederéén is, gewoon om eens te ervaren hoe zoiets is en dan heb je het niet eens zo slecht, want je leeft alsnog in een fijn, veilig huis, met stromend water en goede bedden.

We hadden nog een filmpje van in elkaar willen zetten (o.a. met onderwater beelden!), maar dit is er helaas nog niet van gekomen, houd het blog dus nog in de gaten. Voor nu moeten jullie het dus doen met een aantal mooie foto’s!

Tot gauw en veel liefs,
Hásta Luego!