Tapalpa...oh nee, het werd toch Mazamitla

Holaaaa chicos!

Laten we voordat we met onze enge verhalen beginnen eventjes melden dat we nog leven en alles heel verantwoord hebben gedaan. Bovendien zijn we op het werk nu ook heel veel blijer. We mogen zo nu en dan lekker thuis werken aan onze wilde plannen en kunnen gaan beginnen met het uitwerken van onze baanbrekende ideeën en het bouwen van educatieve jolijtigheden.

Het weekend…Je zou verwachten dat we na een weekje Texas ook wel gewoon stil kunnen zitten, maar niets is minder waar. Omdat we verder toch niet heel erg veel verschillende dingen hebben meegemaakt waar we ons over uit willen laten (want ja hee, wij hebben ook onze geheimen), vertellen wij u de totstandkoming van de keuze van bestemming. Na ons flink in te lezen (uhmm, jah, in te laten vertellen) gingen we zaterdagochtend op pad met het doel om drie uur later aan te komen in het magische dorp Tapalpa. Ten eerste bleek het al een uitdaging om de juiste bus (eigenlijk maar drie blocks bij ons vandaan) naar het grote busstation in Tlaqeupaque te vinden. Na een wandeltocht met onze (eigenlijk niet zo heel erg) zwaarbeladen backpacks van 20 minuten besloten we om in het historisch centrum eens te vragen hoe we bij het busstation konden komen. Daar vonden we de geschikte bus en kwamen we na, al dan niet de foute uitstaphalte kiezende, driekwartier later aan. Hier informeerde een meer dan vriendelijke dame achter de balie ons over het heuglijke feit dat de bussen naar Tapalpa vanuit het, jawel hoor, historische centrum vertrekken! Jippieeeeeee. Dus. Wij besloten onze bestemming te wijzigen en in de bus naar het andere magische, en stiekem best wel vergelijkbare, doch duurdere, dorpje Mazamitla te gaan. Na een aantal hoopvolle momenten tijdens onze wandeling langs de mooie bussen die stonden te wachten, werden wij warm verwelkomd in een verkrekte bus die ons in 3,5 uur naar het dorpje zou brengen. Na een kleine wandeling, met vele aanbiedingen voor tours en dure cabañas, door het leuke dorpje liepen we door naar een waterval. Of nou ja, een park, met heel veel huisjes, mooie huisjes, achter gesloten hekken, via een brede beklinkerde weg, waar quads eerder een gebruik waren dan een uitzondering, waar de trots aangegeven ‘bospaadjes’ een halve meter naast de zojuist in geuren en kleuren beschreven weg liepen en waar ook nog eens entree voor gevraagd werd. Door dit alles was de pisstraal achtige beek, die toevallig aan het einde van een rots afgleed, toch nog best heel erg mooi en een ware meevaller! Tja, toen moesten toch maar eens op zoek gaan naar een plek waar we goedkoop konden kamperen, maar ja, dat kennen zie hier in Mexico niet, dat goedkoop kamperen zonder rare fratsen en normale grasvelden is niet voor ze weggelegd. Dus gingen we een park verkennen waar wél gratis toegang was en dat er erg vriendelijk en rustgevend uit zag. Wel waren wij ervan bewust dat het ’s nachts nog wel eens kon gaan stormen, dus besloten we in een leuke pizzeria te gaan eten en via de wi-fi op te zoeken hoe extreem het zou gaan worden. Ach, dat viel allemaal best wel mee. Na veel wikken en wegen besloten we daarom het restaurant als laatste sanitair gebouw te beschouwen en nog nét bij licht naar het park toe te lopen. Daar zetten we onze mooie tent op, jawel, op een grote tafel onder een mooi afdak. Sowieso dat geen enkele camping deze luxe voor gratis had gehad! We keken samen nog een leuke film op de telefoon en vielen rustgevend, doch met alerte slaapdichtheid, in slaap, zo nu en dan. Na een toch eigenlijk best wel goede nacht, met storm die wij met gemak trotseerde door onze perfecte slaapplek, werden we wakker en gingen we naar ons volgende sanitairgebouw bij een lokaal restaurantje, waar we natuurlijk ook nog van een lekker ontbijt genoten. Daarna begonnen we aan onze beproeving voor Cuba (waar we de tickets voor hebben geboekt, wiehieeeee!!) en wandelden we 7 uur door het mooie bos en de mooie bergen. Tussendoor nog een zeer apart ‘restaurantje’ onze magen, maar vooral ook onze blaas verblijd, en daarmee zijn we teruggelopen naar het dorp. Na nog een korte wandeling en een bijzonder museum van maar liefs 5 vierkante meter groot (dat was dan ook meteen exact het enige wat er bijzonder aan was) namen we de (30 jaar geleden luxe) bussen terug en kwamen we na nogmaals een barre en vervelend lange tocht terug in ons hostel. Daar zaten echter ineens twee leuke mensen die we eerder hadden ontmoet en kletsten we nog eventjes tot we gingen slapen/skypen. Al met al, een heel erg fijn, natuurlijk en rustgevend weekend!

Vandaag hadden we in de supermarkt nog eventjes beiden ons feestmomentje. Bas zag een heeeeeeeeeeeeeeeeeele lieve, zachte en voornamelijk in perfecte maat verkerende knuffel en Lisanne zag voor de zoveelste keer een perfect geprijsde (voor ongeveer €0,35 per kilo) en zoetsappige mango (zie de foto's). Tja, waar een mens niet al blij mee kan zijn.

Tot snel weeeeeer!