Bezoek, strand en jungle

Waar waren we ook alweer gebleven? Ooh ja! Vorige week dinsdag hebben we heel vroeg in de ochtend Vitto (vriendje van Liesje) en Basil (vriend(je) van Vitto’tje (huh?)) opgehaald van het vliegtuig en dan vliegt (ha-ha) de tijd ineens om… Na het tonen van een aantal, voor ons, standaard geworden dagelijkse bezigheden en uitzichten doordeweeks vertrokken we vrijdag (nadat we om 7 uur ’s ochtends waren begonnen met werken, ja echt, gekken zijn we he, je moet er toch wat voor over gaan om op tripje te gaan) aan het einde van de middag richting de kust. Daar kwamen we na een plezante reis in een werkelijk veel te luxe bus met eigen schermpje, films en muziek aan (helaas wel misselijk door de vele bergweggetjes) in Sayulita (huh? Waren jullie daar niet al eerder geweest? Ja!! Dat klopt, goed onthouden toppers! Onderhand alweer twee maanden geleden, pfoe). Vrijdagavond begonnen, na heerlijk te hebben gegeten in een veel te gezellig restaurantje, we met het zoeken voor een plek om te overnachten. En het werd al vrij snel een suuper gezellige Cabaña (zo’n leuk houten huisje waar alleen een paar bedden staan met een rieten dak enzo), letterlijk aan het strand, voor maar liefst 6 personen! Toen was er een leuk strandfeestje bij de camping en hebben we ons vermaakt tot in de avonduurtjes. ’s Ochtends was het vroeg tijd om uit te slapen, dus dit deden sommigen onder ons dan ook, anderen niet, die hadden al ontbijt en verse ananas en een heerlijke duik in de zee van letterlijk 28 graden, dus echt afkoelen in de zee zat er niet bepaald in. Verder hebben we de dag heerlijk rustig doorgebracht op het strand, in het dorp, op de surfplank en lopend door de magnifieke jungle naar wat andere strandjes. Ooh ja! Daar zagen we krabben, heel veel krabben, honderden krabben, in werkelijk een oogopzicht, je kon ze gewoon horen lopen met z’n allen tegelijk. ’s Avonds deden we een poging om een kampvuurtje op het strand te maken, maar dit bleek helaas niet zo’n succes. Wel vonden we uit dat chips blijkbaar heel goed werkt als aanmaakblokje, echt waar, probeer maar eens, heel interessant!! Daarna besloot Bas’ hoofd dat die er genoeg mee had en gingen Basil, Lisanne en Vitto nog uit in het dorp, waarna we lekker vroeg een goed ontbijt scoorden met een paar mensen die ze tijdens het uitgaan hadden leren kennen (vet leuk, want ze vonden Bas op een acteur lijken (niet een specifieke, maar zo’n coole van leuke films) en Lisanne was ook weer het middelpunt van de cameralenzenbelangstelling, Basil had een meisje ontmoet de avond daarvoor (daarom was het ontbijt ook eigenlijk geregeld) en Vitto werd als Mexicaan bestempeld). Daarna pakten we de bus naar Tepic, een stad iets naar het Noorden, we namen wat lunch en liepen door de vrijwel verlaten straatjes in deze ietwat tegenvallende stad (het was wel leuk, daar niet van, maar we hadden wel de hoogtepunten in 1,5 uur gezien). Wel scoorden we een leuk en goedkoop hotel tegen het centrum aan en deden we een verbazingwekkende ontdekking tijdens het regelen van voedsel. Er zou namelijk korting komen om 7 uur, tweede portie gratis, dus wij schrale Nederlanders gingen daar natuurlijk op wachten! Toen we terug kwamen, alsnog een aanzienlijk aantal minuten eerder dan 7 uur, maakten ze ons duidelijk dat het helemaal nog niet bijna 7 uur was! En daar lachten ze bij, dus eigenlijk geloofden we dan niet heel erg en besloten we het een aardige betrouwbare man in het restaurant te vragen: Señor, que hora es ahora? Son las cinqo y cinquanta. Entonses, no es el mismo de Guadalajara y Sayulita? No! Tja, vrij vertaald: het is hier een uur eerder dan elders in het land, dit valt nét binnen de andere tijdzone. Whuuuuuuuut? Tja, dat was een gekke ontdekking dus, nóg een uur eerder. Dan maar eten zonder korting…smaakt toch minder goed. Op zondag besloten we onze eigen tijd aan te houden en daarmee dus (voor hun tijd) heel vroeg op te staan om de verrassingsactiviteit voor Basil en Vitto uit te gaan voeren. We namen de bus naar San Blas, samen met twee random mensen die we daarvoor in de stad nog tegen kwamen, vet lachen, om een bootje in te stappen en door mangroves te varen naar La Tovara! Waaaaaaaaaaaaaaaauw, wat was dát gaaf zeg. Super mooie mangroves, weinig toeristen, een hele aardige gids/kapitein, wilde schildpadden, mooie planten en bomen, gekke vogels en jawel, échte wilde rivierkrokodillen!! We zagen zelfs nog een baby krokodil in een tak chillen (oppakken, meenemen, schattiggggg). Na deze mooie tocht en een zwemavontuur in dit water (zat wel een ‘hek’ tussen hoor waar we zwommen, anders had Bas op z’n minst 7 kleuren gescheten om het water in te gaan bij krokodillen) gingen we weer terug naar Guadalajara waar we laat weer terug kwamen. Dinsdagochtend gingen we gewoon weer lekker naar het werk en hebben we veel meters gemaakt. ’s Avonds was de twee verrassingsactiviteit gepland met Basil en Vitto, Lucha Libre. Hahahahahahahahahahahahaha, wat een gekkigheid is dit zeg, fantastisch, we hebben helemaal plat gelegen van het lachen. Voor de mensen die niet weten wat Lucha Libre is: nepworstelen met maskers, grote kunsten, trucs, salto’s, ‘slaan’, heel hard vallen, het publiek in duiken, enzovoorts. Maar waar het daarbij (hier in deze stad) eigenlijk om gaat is het publiek dat vooral veel aan het schelden is (de rijken tegen de arme en tegen de worstelaars) en het leukste is dat je van die kleine meisjes van 10 jaar oud gewoon net zo hard mee ziet en hoort schelden, en niet te zuinig. Niet uit te leggen dit, dit moet elk mens gewoon eens meegemaakt hebben!

Volgende week, in het blog van: deavonturenvanbassieenliessie. Het weekendje naar Guanajuato en het ophalen en knuffelen van Bas’ ouders, die aanstaande zondag zullen arriveren in Guadalajara. Tot dan!

Ooh ja, en leuk dat we alsnog zoveel (persoonlijke) reacties hebben gekregen van mensen die ons enorm lange filmpje hebben gezien, vinden wij heeel erg leuk!!

Doeiiiii